عده ای از افراد معتقدند بعد از به دنیا آمدن نخستین فرزند خانواده، مشاجرات و اختلاف سلیقه ها میان زن و شوهرها نیز بیشتر می شود. این باور در میان زن وشوهرهایی که به تازگی تجربه والدشدن دارند بیشتر است.

تجربه نشان داده است بالاترین نرخ اختلافات میان زن و شوهرها در نخستین روزها و ماه های تولد نخستین فرزند است. در این روزها مادر به طور طبیعی و غریزی مراقبت و محافظت همه جانبه از کودک را حق خود می داند و درباره حفاظت او وسواس زیادی به خرج می دهد بنابراین دلسوزی ها و حتی نظرات دیگران را مبنی بر دخالت آنها دانسته و شروع به مقاومت در برابر ایده ها و توصیه های دیگران می کند.

البته شوهر نیز از این قاعده مستثنی نبوده و ممکن است بارها با او مشاجره لفظی

پیدا کند. هر چند این تفکر وسواس گونه مادر نسبت به تازه وارد پس از گذشت 5 تا 6 ماه از بین می رود اما اگر او حمایت عاطفی و منطقی درستی دریافت نکند ممکن است این حساسیت ها تا مدت زمان زیادی در او ادامه پیداکرده و به شکل اختلال وسواس بروز

پیدا کند و این وسواس به اختلال های ناهمگون خانوادگی دامن بزند.

بنابراین رفتار حمایتی شوهر در این زمینه بسیار مهم است. شوهر اگر متوجه حساسیت های همسرش نسبت به تازه وارد شود و سعی کند در برخی موارد او را درک کرده و حمایت عاطفی داشته باشد و در صورتی که نیازمند توجیه منطقی بود، او را راهنمایی کند، در اختلال های پس از دوره مراقبت از نوزاد به همسرش کمک بیشتری می کند و پس از گذار از این مرحله زن و شوهر با همکاری بیشتری به تربیت فرزندشان مبادرت می ورزند. اما اگر خانه کانون مشاجرات زن و شوهر شود، روند اختلافی و سلیقه ای در تربیت فرزند تا مدت ها ادامه پیدا کرده و از این رو کودک هم بیشترین آسیب را می بیند.

پدر باید در نظر داشته باشد همسرش پس از مدتی وقتی متوجه می شود که همه کارها را به تنهایی نمی تواند انجام دهد بالاخره خود از او درخواست کمک کرده و حمایت های همسرش را طلب می کند. بهترین راهکار برای مرد این است تا همسرش را برای مدتی با کودک تنها گذاشته تا او نیز بیشتر درباره رابطه مطلوب با همسرش فکر کند.