شوق زیستن و انگیزه رسیدن به هدف های واقعی، بال پرواز به سوی آسمان آرامش و خوشبختی است.

در دنیای کودکی، آرزوها و اهداف زیبا و ساده هستند و اکثر افراد هیجان و لذت رسیدن به همین آرزوهای ساده را در کودکی هایشان تجربه کرده اند.

شوق به پرواز درآوردن بادبادک های رنگی، هیجان شرکت در بازی کودکان و امید به برنده شدن و... از آرزوهای ساده کودکی است که لذت زیستن را دوچندان می کند.

این در حالی است که هرچقدر افراد از دنیای بی آلایش کودکی فاصله می گیرند و قدم به دنیای بزرگترها می گذارند، با ساده ترین آرزوها و حتی لذت بردن از یک لبخند ساده بیگانه می شوند و آنقدر خود را اسیر رسیدن به غیرممکن ها و گرفتاری ها می کنند که شوق دیدن و حس کردن زیباترین نیروهای طبیعت به دست فراموشی سپرده می شود.

در ا ین زمان است که حرص و طمع برای داشتن زندگی بهتر و قهر با طبیعت، منجر به خودتخریبی شده و لذت بردن از مفاهیمی همچون مهربانی، گذشت و ساده زیستی که در دنیای کودکانه وجود دارد، بی معنی می شود.

محبوس شدن در دنیای درونی و فردی که جایی برای پرورش عواطف مثبت و ساده نیست به خودتخریبی و افسردگی منجر شده و من آگاه و سازگار با سرشت آدمی دیگر فرصتی برای نقش آفرینی پیدا نخواهد کرد.