یک فیلمسازی بود به اسم «فردزینه من» که یک وسترنی ساخت به اسم «ماجرای نیمروز» که بازیگری به اسم «گری کوپر» نقش اول اش را داشت و بعدش بدل شد به نشانه یک مرد اخلاقی در سینمای بعد از جنگ دوم بعدش، یک نویسنده فرانسوی به اسم «رومن گاری» یک رمان نوشت به اسم «خداحافظ گری کوپر» خب، این از قصه من! اما اصل قضیه: مدتی است شبکه دوی ما، مجری «فیتیله» را عوض کرده است و یک مجری از شبکه آموزش آورده به این برنامه، که ظاهرا دارای این توانایی است که بچه های داخل استودیو را با شعرها و اجرایش راضی نگه دارد و درنتیجه، تعداد اجراهایش، هفته به هفته بیشتر شده و از تعداد نمایش های «فیتیله»، تقریبا 50 درصد کم شده است. من، هم به عنوان یک «منتقد» هم یک پدر، با این روند مشکل دارم. چرا؟ چون «اجرای مهدکودکی» با اجرای تلویزیونی فرق دارد و بچه ای که پای تلویزیون نشسته، به همان اندازه که بچه توی استودیو راضی است، از برنامه راضی نیست و بنابراین من به عنوان پدر باید جوابگوی این نارضایتی باشم و خیلی از پدرهای دیگر هم، همینطور. ببینید! چنین تغییری در یک برنامه فوق العاده پرطرفدار، فقط به روند «مخاطب گرایی» شبکه دو لطمه نمی زند بلکه یک نسل را متوجه حوزه های دیگری از سرگرمی سازی می کند و اصلا مسیر فکری و اجتماعی یک نسل را عوض می کند. تفسیر نکنید! فقط نمی خواهم 20 سال بعد، یک رمان بنویسم، اسم اش را بگذارم: «خداحافظ فیتیله!»