هر سال که این روزها از راه می رسد و ماه مظلوم اسفند زیر سایه فرا رسیدن روزهای نو و نوروزهای دوست داشتنی فروردین سال جدید کمرنگ و گاهی گم می شود، کلمات ما انگار، برای نوشتن های «نو» کم می آورند. می توان مثل همیشه های هر سال، این روزها از خیابان های پرجمعیت و غرزدن همچون بچه های همیشه بهانه گیر گفت، از ماهی هایی نوشت که تنگ هاشان سال به سال تنگ تر می شود و مجال نفس کشیدن هاشان کمتر، از ازدحام آدم ها در بانک ها نوشت و «چرک کف دست هایی که در این شلوغی پرهیاهو دست به دست می شوند تا مبادا در روزهای نو جیب ها خالی بماند!»