زمانی که به دنیای درام پا می گذاریم خواهیم فهمید که دنیای درام، دنیایی است انتقادی و بسیاری از تئاترشناسان این دنیا را دنیای انتقاد دانسته اند. روح انتقادی تئاتر از ابتدای درام نویسی تاکنون مورد توجه بوده است. با نگاهی کوتاه و گذرا به نویسندگان اولیه و برجا مانده تئاتر دنیا می بینیم که «سوفوکل»، «اشیل»، «اوریپید» و دیگران شدیدترین انتقادها را بیان کرده اند. شاید مهم ترین دلیل برای این انتقاد به روح عملگرای درام باز می گردد که حتما باید عملی در درام شکل بگیرد و اتفاقی بیفتد. این عملگرایی بیشتر در تضاد و تقابل شکل می گیرد. هرچه تضادها و تقابل ها در درام بیشتر باشد عمل نمایشی جان دارتر می شود.