هوای اینجا دم کرده است و گلو را داغ می کند؛ اینجا یعنی شهری که دوستش می داریم و ساختمان هایش می روند تا ستاره شوند و دست به ابروی آسمان ببرند. اینجا یعنی قله هایی که این روزها سفیدی خود را به پای خورشید آب کرده اند و نگاهشان سر می خورد تا آنجا که زیاد هم دور نیست و مردمانش بوی ترش غذای تکراری می دهند. برای همین گاهی وقت ها نگاه را باید پرنده کرد روی هوای اینجا که شهر خطابش می کنیم و گم می شویم در هیاهویی که گلو را به اجبار، گاهی شیرین می کند و گاهی هم تلخ؛ تا چشم در هم فرو بکشیم، باز هم از روی اجبار. هوای اینجا دم کرده است اما؛ یعنی جایی که تو ایستاده ای و من ایستاده ام و پر از نگاه آواره است