بازیگری هنر بزرگی است و باید به خوبی ایفا شود، هنگامی که بازیگر شروع به بازی می نماید شادابی در درونش شکل می گیرد و شروع به بهره وری از هنر خود می کند، جوهره روابط انسانی بازیگر را ژست ها، حالت ها، نگاه ها و سکوت ها تعیین می کند. دیالوگ به تنهایی چیزی را نمی سازد، از همین رو رشته حرکاتی بر روی صحنه لازم است تا تماشاگر در التهاب لحظه به لحظه حرکت بازیگر قرار گیرد و تمامی دیدگان به دنبال او برود و بازیگر است که افکار خود را با تماشاگر یکی می کند و تمرکز آنان را به فکر و ذهنیات خود می کشاند ولی این را نیز می داند که بدون تماشاگر وجود خارجی ندارد،بدون تماشاگر یک انسان تنهاست در اتاقی خالی و آینه ای در روبه روی اوست، بازیگر بدون تماشاگر می تواند به اجرای نمایش در ذهنیت بپردازد ولی دیگر احساس خرسندی در او وجود ندارد.