نبود درام در یک اثر نمایشی، مضمون را به مخاطب اغلب سطحی و مبتذل منتقل می کند. درام به معنای تضاد بین شخصیت هاست که به واسطه انگیزه ها، اخلاقیات و اصولشان رخ می دهد. اگر نمایشنامه نویس این زمینه را از کار خود حذف نماید، باید عنصری را جانشین آن کند تا بتواند به واسطه این عنصر جدید، مضمون را عمیق و پیچیده تر سازد. در این صورت منطقی جدید برای اثر فارغ از نظام دراماتیک پدید می آید که احساسات و روند نمایش بر آن بنا می شود.اگر این روند شکل نگیرد، صحنه به یک موقعیت نمایشی دارای کشش تبدیل نمی شود و آدم های آن هویت و شخصیت پیدا نمی کنند.