اگر ادبیات و شعر و داستان بر مبنای کلام شکل می گیرد، سینما به واسطه ماهیت تصویری خود همواره مبتنی بر ساختارها و موقعیت های بصری تعریف می شود. اساسا انتظار مخاطبان این است که در سینما قصه ای را ببینند که از طریق تصویر روایت می شود، به این معنی که قابلیت تبدیل شدن به یک موقعیت تصویری را داشته باشد. این مساله بویژه با ذائقه مخاطبان ایرانی تناسب روان شناختی دارد. به همین دلیل است که فیلم های شاعرانه و خاص یا به اصطلاح فیلم های فلسفی و روشنفکرانه دست کم در بین تماشاگران عام، مخاطب ندارد. فارغ از این که عدم اقبال به فیلم های فیلسوفانه و شاعرانه نیازمند تحلیل روان شناختی و جامعه شناسی است، اما این به آن معنی نیست که این مساله صرفا به درک و شعور هنری مخاطبان برمی گردد.