زیباترین لحظه حضورش در زندگی زمانی بود که آفتاب معصومیتش در آن خانه ساده اما پراز صفا طلوع کرد. در نگاه مادرش قد کشید و پا به عرصه علم و دانش گذاشت تا نه تنها درس علم و دانش بلکه درس ایثار و شهادت را بیاموزد. در آن زمان که دیوارهای ظلمت فرو می ریخت او که در گذر زمان بزرگ و بزرگتر می شد، به امواج مردمی در خیابان ها پیوست و شعار آزادی خواهی سرداد. وی می دانست که معرفت مقدمه عاشقی است به همین خاطر برای آموختن این درس وارد حوزه علمیه نجف آباد شد و پس از چندی به مدرسه صدر اصفهان رفت و به مدت پنج سال مشغول فراگیری علوم دینی شد. او در حین تحصیل عزم جبهه کرد و راهی آن دیار شد.

عبدالله یک سالی که در جبهه ماند فقط دوبار به مرخصی آمد. او در لشکر امام حسین(ع) خدمت می نمود، وقتی حاج حسین خرازی به شهادت رسید از فراق او بسیار بی تابی می کرد تا در گردان یازهرا(س) در عملیات کربلای 5 خود شربت شهادت نوشید. پیکر پاک و مطهرش چندماهی میهمان خاک داغ و سوزان آن دیار شد و سرانجام تابوتی سبکبار بر دستان گرم مردم شهیدپرور تشییع و به خاک سپرده شد.

طلبه بسیجی شهید «عبدالله گوینده»، سال 1346 در نجف آباد متولد شد و در 12/12/1365 در عملیات کربلای پنج (شلمچه) به شهادت رسید.