نتایج انتخابات اتاق ایران نشان داد که بخش خصوصی از مرحله ریش سفیدی و پا درمیانی چهره های «معتمد و موجه»، به دوران تصمیم گیری های مبتنی بر اراده جمعی و هم اندیشی و همگرایی قانونمند گام گذاشته است؛

انتخاباتی که نه فقط عرصه رقابت جوان و پیر که خاستگاه تلاقی و تجلی اندیشه ها و رویکردهای متفاوت بود؛ وقتی محسن حاجی بابا پس از روشن شدن نتیجه رقابت نامزدهای نواب رییس اتاق، از میان جمعیت بانگ برآورد که «نوگرایی پیروز شد»، سخن شادمانه او به شکست «دیگری بزرگ» اشاره نداشت، بلکه نمایانگر ارزش های نهفته در دل «تفاوت» و سرپیچی از «تکرار» بود؛ آنها که در طبقه دهم اتاق نظاره گر آن انتخابات نفس گیر بودند به روشنی دریافتند که می توان طرحی نو در انداخت، اگر که باور و اراده به تغییر در کنار هم بنشینند.