گوبسک رباخوار1 فلسفه زندگی را به همسایه جوان خود این گونه شرح می دهد «... من بسیار سفر کرده ام، سرتاسر این جهان یا پوشیده از دشت است یا کوه: دشت ها ملال آورند و کوه ها خسته کننده، بنابراین مکان ها هیچ اهمیتی ندارند، اگر از خلق و خوی بشر بپرسید، باید بگویم که انسان در همه جا یکی است... همه جا لذت ها یکسان است... خواه مسافرت کنید، خواه در کنار بخاری پیش همسرتان بمانید، به هر حال سرانجام به سنی پا می گذارید که می بینید زندگی چیزی نیست جز انجام کاری که بدان عادت کرده اید، آن هم در محیطی که برگزیده اید. بنابراین خوشبختی در انطباق توانایی های ما با واقعیت نهفته است. بیرون از این دو قانون همه چیز خطاست.»