پریشب جشن حافظ دوازدهمین دوره خود را پشت سر گذاشت، با هر مصیبتی که بود. این کلمه مصیبت را فکر نکنید از سر تعارف است.

آنها که در جمع بیش از دو هزار نفره مرکز همایش های برج میلاد بودند به چشم دیدند که چه اتفاقاتی در آنجا افتاد. دیدند که برنامه با بیش از یک ساعت تاخیر شروع شد. دیدند که بارها فیلم هایی که آماده شده بود به دلایلی که مجری برنامه (علی معلم) نخواست شفاف بگوید، پخش نشد. واقعا معلوم نیست معنای این جوسازی ها در این زمانه ای که نیاز ما اتفاقا به با هم بودن بیشتر است تا انشقاق، چیست؟ اما حق داریم این سوال را بکنیم که چرابه عوض اینکه از سر راه این جشن - که با هر مصیبتی هست دارد هر سال برگزار می شود- سنگ ها را بردارید، بیشتر سنگ می اندازید؟ ببینید می توان کورسوی امیدی که این بخش خصوصی در قالب جشنی که به نام نامی حضرت حافظ برگزار می شود راخاموش کرد؟ پس کجاست معرفت قدردانی از بخش خصوصی ای که بار تمام مشکلات را بر دوش می کشد تا فرهنگ این دیار زنده بماند و استوار. کاش ذره ای دلسوزی برای فرزندان این سرزمین وجود داشت. از خود خواجه شاهد مثال می آورم که: معرفت نیست درین قوم خدایا سببی/تا برم گوهر خود را به خریدار دگر.