فقط کافی است به اسمش فکر کنید: «شب های روشن». شب های تابستان پترزبورگ که هیچ وقت به تاریکی نمی رسند. شب هایی برای خیال پردازی، برای لحظه یی دل سپردن.

داستایوفسکی چنان داستان عاشقانه یی در خلال این شب های روشن برایتان روایت می کند که هیچ وقت فراموشش نخواهید کرد. حتی اگر حوصله تان از دست پرحرفی های راوی سر برود و توی دل به سادگی اش بخندید.

خب واقعیت همین است. واقعیت این است که حالاما، همین مایی که کتاب را به دست می گیریم و می خوانیم به خیلی چیزهای داستان باید بخندیم. به چشمان ذوق زده راوی وقتی روی آن نیمکت برای دختر روده درازی می کند. به خیالبافی کودکانه اش آنجا که خیال می کند بالاخره یک روزی باز می گردد یا قصه هایی که برای خودش می سازد. اما به هر چه که بخندیم لابد یک چیزی هم هست که تکان مان دهد. تنهایی مردی که از فرط تنهایی با ساختمان ها حرف می زند.