باخت تیم ملی امید ایران به عراق در ورزشگاه آزادی از لحاظ شاهکار فدراسیون فوتبال در بی اطلاعی از بازیکن دواخطاره بی نظیر بود اما اولین نبود. تابستان سال 82 هم در ورزشگاه آزادی، تیم ملی ایران یک بر صفر از عراق شکست خورده بود. سرمربی آن روزهای تیم ملی همایون شاهرخی بود که نمی دانم این روزها چه می کند: همانطور که از حال و روز «برند اشتانگه»، سرمربی آن روز تیم ملی عراق بی خبرم. اشتانگه آلمانی در کشور جنگ زده عراق و در بحرانی ترین شرایط هدایت تیم امید و ملی عراق را بر عهده داشت و به فکر ساختن آینده فوتبال این کشور کم امید بود. اما او دوام نیاورد و چهار سال بعد قرعه به نام «ژوران ویرا» برزیلی افتاد تا با درایت شاگردان سابق اشتانگه را بر بام آسیا بنشاند. جام ملت های آسیای 2007 در کمال ناباوری به عراقی ها رسید تا انگیزه و اعتماد به نفس پسران سیاه سوخته جنگ زده در کنار راه اصولی و درستی که اشتانگه و ویرا پیش گرفته بودند جواب بدهد و حالادیگر هیچ کس نمی تواند عراق را در فوتبال آسیا نادیده بگیرد. حالادر راس تیم امید و ملی ما هم کی روش قرار گرفته: چهره یی بزرگ تر و صاحبنام تر از اشتانگه و ویرا. اما تیم امید در اولین قدم مغلوب فدراسیون فوتبال شد و تیم ملی هم در نخستین گام ها نامطمئن نشان می دهد. آیا می شود برای یک بار هم که شده، چند سال بعد یادی کنیم از نسلی که زیر سایه دانش و تجربه کی روش پرورش یافته و در راه رسیدن به موفقیتی زحمت های او به بار نشسته باشد؟ گذشت زمان تنها راه رسیدن به پاسخ این سوال است.