روزی در محضر استاد پیشکسوت نقاشی معاصر محمود جوادی پور بودم، سخن از کمال الملک رفت، استاد گفت: «من کمال الملک را ندیده ام، اما حلقه اول شاگردان او را از نزدیک می شناختم. حلقه اول شاگردان کمال الملک حسین شیخ، محمود اولیا، علی اکبر یاسمی، علی محمد حیدریان و اسماعیل آشتیانی بودند.» استاد جوادی پور اضافه کرد: «من شاگرد علی محمد حیدریان بوده ام، در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران» و افزود: «این دانشکده براساس آکادمی بوزار پاریس بنا شد. در آن سال ها، ما دانشجویان رشته نقاشی، دقت و ساخت وساز را از آقای حیدریان می آموختیم و آزادی قلم و حرکت در مسیر هنر جهانی را از یک استاد فرانسوی به نام «مادام آشوت» یاد می گرفتیم. (مادام آشوت، همسر آقای دکتر امین فر بود) با تاسیس دانشکده هنر های زیبای دانشگاه تهران و با آشنا شدن تدریجی با مفاهیم نو، تاثیرات کمال الملک آرام آرام کاهش پیدا می کرد. نشانه این کاهش حضور نوعی آزادی قلم و ابداع شخصی و دور شدن از کپی برداری بود. از استاد جوادی پور می خواهم اشاره ای به شاگردان خود داشته باشد. نام بردن از یک یا چند شخص خاص برایش دشوار است، اما با حوصله نام می برد: صادق بریرانی، مهری یاسمی، محمد ابراهیم جعفری، حسن محجوبی، غلامحسین نامی، مرتضی ممیز، محمد احصایی، محمدرضا جودت، سیروس مالک، علی اکبر صادقی، غلامعلی مکتبی، محمد بهرامی، آراماسیس هونانیان، اسماعیل شاهرودی، ایراندخت محصص، ژازه طباطبایی و.... می گوید: «تقریبا اکثر کسانی که از سال 1332 به بعد دانشکده هنر های زیبا را گذرانده اند، شاگرد من بوده اند، خیلی ها هم شاگرد شاگردان من بوده اند.» در مورد همکارانش در هیات علمی دانشکده می گوید: «کادر آموزشی همکارم در آن زمان علی آذرگین، جواد حمیدی و بهجت صدر بودند.» بعد ها که جوادی پور به ریاست دپارتمان تجسمی نایل می شود، افراد دیگری به کادر آموزشی اضافه شدند: سیما کوبان و جلال شباهنگی، مرتضی ممیز و....