اکنون که شاعر از دست رفته است و زندگی درد بار این جهانی را ترک گفته است، کارنامه شعری او داوری بی غرضانه ادبی را می طلبد. اخوان روزگاری به خاطر شعرهایش شاعر محبوب من بوده است و اکنون سال هاست که بازهم به خاطر شعرهای بعدیش، شاعر محبوب من نیست بی آنکه دوست نداشتن شعر او، بر مراتب دوستی ما تاثیر نامطلوب بجا نهاده باشد. شعر اخوان از بطن شعر فخیم کهن زاده شد، سپس به راه نیمایی کشانده شد. یک دوره میانی در شعر اوست – غرضم شعرهای از «آخر شاهنامه» تا «از این اوستا»ست – که او درست در قلب جریان واقعی شعر امروز ایران و در راستای شعر جهانی حرکت می کند و چهره شکوهمند و نجیب اخوان در این شعرها پدیدار است.