ته نمایشنامه «خیانت»، وقتی که جری و رابرت دارند همدیگر را نگاه می کنند و اما هم بین شان ایستاده، تازه درمی یابیم چرا پینتر قصه را این طور تعریف کرده بوده و چرا اصلاباید این طور تعریف می کرده. تا پیش از این پایان، ساختمان غریب نمایشنامه شاید صرفا نوعی بازیگوشی فرمی با پرداختی استادانه به نظر بیاید: یک قصه که از ته به سر روایت می شود: ابتدا انجام قصه را می بینیم و بعد صحنه به صحنه عقب می آییم تا برسیم به شروع ماجرا. و البته فقط عقب آمدن هم نیست. از 1974 که می آییم به 1973، سه صحنه داریم که پشت سر هم و به روال زمانی منطقی و متداوم