تا کلامی با تو سخن نگفته، ایرانی یا افغانی بودنش مشخص نمی شود، فارغ از ملیتش، کفش را خوب واکس می زند، خوب هم تعمیر می کند، دستمزدی که مطالبه می کند هم منصفانه است، کنار بند کفش و قوطی های واکس و فرچه و برس، چند بسته خوش رنگ و جذاب که نشان فارسی ندارد، نگاه را جذب می کند.

کفش های واکس خورده و براق را با لذت می پوشم و درحالی که واکسی به دنبال باقیمانده پول می گردد، یکی از بسته های خوش رنگ را به خیال آنکه بوگیر کفش است برمی دارم و می گویم، این چنده، به جای باقی پول؟ مرد نگاهی به بسته و به من می اندازد و به سرعت بسته را از دستم می گیرد و پانصد تومانی را به من برمی گرداند و می گوید: این به درد شما نمی خورد!