برای کسانی که در ابتدای راه هستند، فکر درباره مرگ و شدت و سکرات آن و ناراحتی و حرارت و درد و رنج هنگام مفارقت روح از بدن و حسرت آدمی در آن حال و جدایی او از جمیع آنچه به آنها دل بسته و همه کسانی که با آنها انس گرفته و وحشت و تاریکی قبر و غربت آدمی در گور، بسیار موثر است.

بزرگان، مرتب به گور خود سر می زدند و در آن می خوابیدند و خود را به آنچه که اشقیاء در گور خطاب می شوند، مخاطب می ساختند تا این عمل، مانع این شود که آنها بدون تهیه اسباب سفر آخرت، به این منزل وارد شوند و شیوه بعضی از آنها این بود که برای خود قبری آماده ساخته بود و می آمد و در آن می خوابید، بعداین آیه شریفه را که زبان حال آدمیان پس از مرگ است، تلاوت می نمود و می گفت: «رب ارجعون، لعلی اعمل صالحا» پروردگارا! مرا به دنیا برگردان، امید است که دیگر کارهایم نیک و پسندیده باشد. (مومنون- 99). بعد خطاب به خود می گفت: فلانی! برخیز، پروردگارت تو را برگرداند، پس در انجام اعمال صالح همت گمار، قبل از اینکه روزی بیاید که هرچه آرزوی بازگشت به دنیا کنی، بدان دست نیابی؛ و (پس) با جدیت و کوشش بیشتر به عبادت می پرداخت. 1

1- اسرارالصلوه، میرزا جواد تبریزی، ص 97