ادبیات فارسی گستره ای دارد عظیم و سترگ که از دیرباز در دل و جان مردم ما جای گرفته است. پس به مثابه گنجی است که وسعتی به پهنای تاریخ کشورمان دارد و قابلیت های فراوانی را هم در دل خود جای داده است.

این در شرایطی است که حجم گسترده ای از شاعران و نویسندگان توانمند در تهران متمرکز شده اند و فعالیت هایشان نیز در این استان انجام می شود. به تبع این موضوع اغلب جشنواره ها و اتفاقات ادبی هم در تهران برگزار می شوند و دیگر استان ها از این موهبت محروم مانده اند.

اگر قرار باشد این روند ادامه پیدا کند مانند این است که گنج بزرگی داشته باشیم و تنها به بخشی از آن اکتفا کنیم. پتانسیل های ادبیات گسترده شده در جای جای ایران است و وقتی به استان های مختلف می نگریم در می یابیم ظرفیت های متفاوتی وجود دارد که باید آنها را کشف و جذب کرد. ایران منحصرا تهران نیست. ادبیات ایران هم تنها ادبیات تهران نیست، بلکه ادبیات برآمده از دل کوه ها، جنگل ها و دریا ها و سرزمین پاک ایران زمین بوده و متعلق به همه مردم است.

جشنواره ها موهبتی هستند مانند بارش باران و همه مردم باید از آن بهره ببرند، من با ذات برگزاری جشنواره ها مخالف بودم، اما در هر صورت یکی از اصلی ترین راه های کشف استعدادهای جوان جامعه برگزاری همین جشنواره هاست. پس بهتر است آنها را با برنامه ریزی های مناسب پیش ببریم. یکی از بهترین برنامه ها همین تمرکززدایی است که در صورت اعمال کمک بسیار خوبی برای نویسندگان و شاعران استانی خواهد بود. امکانات جشنواره هم باید بر سر استعدادهای جوان استان ها باریدن گیرد و همه به یک میزان از این موهبت بهره مند شوند.

استعدادهای ادبی در تمام کشور وجود دارد، نمونه آن هم حضور شاعران و نویسندگان در ایلام است، چرا که هر ساله برگزیدگان جشنواره های ادبی از دل استان ها هستند و ادبیات ایران مرهون استان هاست.

با توجه به این که نگاه رسالت امور ادبی استان های حوزه هنری بسیار سنگین است باید امکانات را به شکل مناسب توزیع کرد و با توجه به نیازهای هر منطقه از امکانات به نحو مطلوب بهره گیری شود تا شاهد رشد، شکوفایی و بالندگی استعدادهای ادبی در سراسر کشور باشیم.