ما که گذرمان به المپیاد نیفتاده و از چند فرسخی محل آزمون المپیاد نگذشته ایم، هر وقت تصویر المپیادی ها را در تلویزیون می بینیم که گل به گردن شان آویخته اند و میکروفن مقابلشان می گیرند و از احساسشان می پرسند، غبطه می خوریم که این افراد آینده شان تضمین است و غصه ای چون کار و کنکور ندارند. اما چرا بعد از کسب مدال های طلاو نقره و برنز و حتی دیپلم افتخار از ریاضی و فیزیک و شیمی و... برخی از این افراد چنان به ستوه می آیند که بار سفر می بندند و گاه به تحصیلات تکمیلی نرسیده برای ادامه تحصیل راهی غربت می شوند، ابهامی است که مراسم استقبال از المپیادی های جهانی را کمرنگ می کند.

خبرگزاری مهر در یادداشتی از مشکلات المپیادی ها گفته که نکته ای بیش از همه در آن دردآور است و آن بی مهری به نخبگان جوان برای ورود به دانشگاه است.

براساس قانون کنکور، المپیادی های طلایی از شرکت در آزمون سراسری معافند و نقره ای ها و برنزی ها هم اگر 80 درصد نمره آخرین فرد قبولی درکنکور را کسب کنند، به دانشگاه راه می یابند، اما گویا برخی دانشگاه ها تمایلی به اجرای این قانون ندارند و در حالی که فرزندان اعضای هیات علمی به راحتی به دانشگاه محل خدمت والدین خود وارد می شوند، المپیادی ها از ورود به دانشگاهی مثل علوم پزشکی تهران بازمی مانند.

حتی اگر این خبر را باور نکنیم، همین که عده ای از المپیادی ها از عدم صدور مجوز برای ورود به دانشگاهی خاص شکوه دارند، نشان می دهد که نظام آموزش عالی در اقناع فکری این افراد قدمی برنداشته، چرا که چه باور کنیم یا نه، هرسال عده ای از دانشجویانی که برای ادامه تحصیل از ایران می روند، نخبگان المپیادی اند و از آنجا که ریسک بازگشت این نخبگان به کشور بالاست، بهتر نیست آنان را به راحتی درگیر بوروکراسی ها و مقررات دست و پاگیر نکنیم؟ بعضی افراد، بعضی وقت ها، ارزش تبعیض را دارند!