«هنگامی که داشتیم از تفت خارج می شدیم، پسرک کوچکی نزد من آمد و شاخه ای گل سرخ هدیه داد و کمی آن طرف تر پیرمردی که در زمینی نزدیک جاده مشغول کار بود نیز همین کار را کرد. هیچ کدام پولی دریافت نکردند و انتظارش را هم نداشتند، زیرا در این قسمت های ایران که هنوز توسط اروپاییان فاسد و خراب نشده، این عمل نشانه صفا و صمیمیتی خالص و پاک نسبت به غریبه هاست.»(1)

این حرف ها، برای ادوارد براون؛ مستشرق معروف انگلیسی است که در اواخر قرن 19 به ایران سفر کرد و در این سفر یک ساله به تحقیق و تفحص فرهنگ و اجتماع و سیاست کشور ما پرداخت. هر چند که براون نگاه ویژه ای به بابیت داشت و رابطه های کلانی با اهالی فرقه ضاله داشت اما گاهی به عنوان یک گزارشگر و مستشرق صادقانه برخورد کرد که جمله بالانیز از جمله این برخوردهای صادقانه است.