از عوارض تنهایی یکی همین است که بدون دلیل به خودت گیر می دهی و تلاش می کنی خودت را مجاب کنی که انسان بد یا خوبی هستی! آن هم نه بینابین که به طور مطلق. حالاشده داستان منی که به هوای صدای گربه ای داخل آسانسور ساختمان رفتم و بعد از آن بود که در آسانسور به رویم قفل شد و آسانسور با شتاب دیوانه واری سقوط کرد. البته نه از آن دست سقوط ها که به مرگ ختم می شود بلکه از آن سقوط ها که پایانی ندارد.

در ساعت یازدهم سقوط، مجاب شدم آدم بدی هستم. کلی هم دلیل ردیف کردم که هر کدام از نظر خودم می توانست حبس ابد داشته باشد، چه برسد به گیرافتادن در آسانسور! دلایل را زیرورو کردم و نهایتا به چند اسم رسیدم که هر کدام به واسطه ظلمی که به آنها کرده ام، می توانسته اند آهی بکشند و من را کله پا کنند.