اشاره: «نظریه قانون طبیعی» از عمده ترین گرایش های فلسفه اخلاق در قرن هجدهم میلادی بود. این نظریه در واقع واکنشی بر نظریه رایج آن دوران یعنی نظریه شک گروی و آشوب های سیاسی آن دوران بود. از پیشگامان فکری این نظریه می توان به «توماس آکویناس»، «هوگو گروتیوس»، «هابز» و «هوکر» اشاره نمود. «نظریه قانون طبیعی» مبین این رویکرد بود که خوبی و خیر دنیا از طریق یک سلسله قوانین که طبیعت به انسان ها بخشیده است به هم مربوط است. طبق این دیدگاه برای هر کدام از انواع گوناگون مخلوقات از جانب طبیعت، قوانین خاصی وضع گردیده است و سهم خاصی در کمک به خیر عمومی عالم در نظر گرفته شده است. قوانین به هر کدام از این مساعدت ها و کمک ها اشاره کرده و هر فرد تکامل خود را در انجام اعمالی که برای نوع او مناسب است می بابد.