فیلم «یه حبه قند» فیلمی است در ستایش زندگی، همین زندگی که گاهی آن را جای دیگری جست و جو می کنیم. زندگی ای که گاه در هجوم تاریکی، یاس و نومیدی از یادمان می رود، زنده ایم بدون اینکه زندگی کنیم.

من معتقدم ما همان طور که انسان ایرانی، عقل ایرانی و سیاست ایرانی داریم، زندگی ایرانی هم داریم، شادی و غم ایرانی که دو رکن مهم زندگی هستند با شادی و غم دیگر ابنای بشر روی این کره خاکی متفاوت است. ای بسا بسیاری از بحران های روانی و هویتی ما ناشی از این باشد که ما زندگی خودمان را نمی زییم. فیلم «یه حبه قند» زندگی را به یاد ما می آورد که قرار بوده سر طاقچه عادت از یادمان نرود، ولی متاسفانه رفته است. همین