سفر دیگر نیاز مقطعی یا به اصطلاح امری تفریحی محسوب نمی شود. سفر یک نیاز یا یک ضرورت بشری است. سفر یک حق ذاتی است، یکی از حقوق اساسی بشر. این تعریف تازه یی از مقوله گردشگری یا مسافرت کردن به حساب نمی آید بلکه موضوعی است که سال هاست از سوی دولت ها و منشورهای بین المللی به عنوان بخشی از حقوق بشر لااقل در جوامع توسعه یافته به رسمیت شناخته شده است.

کشورهای گردشگرپذیر با پی بردن به این نیاز ضروری، بسترهای اجتماعی و اقتصادی و حتی سیاسی جوامع خود را شناسایی و بر اساس آن برنامه ریزی کرده اند اما آیا دولت ایران برای بحث گردشگری به طول عام و مسافرت گردشگران داخلی اش چیدمانی مدیریت شده داشته است؟