در بیشتر بررسی هایی که درباره تولستوی شده، می خوانم که فلسفه و ایمانش اصیل نیستند: درست است: زیبایی این اندیشه ها چنان سرمدی است که هیچ گاه یک نوآوری باب روز جلوه نمی کند.

رومن رولان

یک قرن پیش در چنین روزهایی از ماه سرد نوامبر، لئو تولستوی نویسنده بزرگ روسی، همراه کوچکترین دخترش در ایستگاه آستا پوو از قطار پیاده شد. تولستوی هشتاد و دو ساله که رقیب زبده و رفیق روزهای شبابش، تورگنیف، به او لقب نویسنده بزرگ روسیه داده بود و چخوف در نامه به دوست و همکارش سورین او را «راانسان، یک ژوپیتر» توصیف کرده بود، و گورکی جوان می رفت تا به زودی «دایگونه»اش بخواند، مستقیم به اقامتگاه رییس ایستگاه بردند.