فارغ از اینکه رمان های محمدرضا کاتب سلیقه مخاطب معاصر را ارضا کند یا نه و یا به شیوه متعارف رمان نویسی پایبند باشد یا نه؛ مواجهه با آثارش محتاج به جدیت در کنشگری است. توسل به تفسیر به این معنی که شخصیت رمان در خلال روایت خودش را علنی کند، در مورد کارهای کاتب کمتر مصداق دارد. در این مجال، «رام کننده»، آخرین رمان کاتب را مبنا قرار می دهیم تا نکاتی که طرح می شود وجه ملموس تری پیدا کند. کاتب در شیوه روایت پردازی همواره به ساختار دیالوگ میان پدران و فرزندان پایبند بوده. «رام کننده» نیز از این قاعده مستثنا نیست. با این حال شکاف نسلی یا مساله قدیم و جدید و به دنبال آن انبوهی از کلیشه های مستعمل مکررا