شریعتی، در هزارتوی دنیای مجازی، هفتاد و هفت، هشت سال پس از تولدش، راه غریبی را می پیماید؛ همان راهی که خیام در لابیرنت تاریخ پیمود: تبدیل یک چهره به یک بهانه، یک نماد و فاصله گرفتن از یک تاریخیت اولیه. خیام نماد یا بهانه ای برای همه دل های پرتردید و کافرکیش و نومید از جاودانگی می شود تا از خلال نام او تنهایی ها و سرگشتگی هایشان را به گوش ها برسانند و با نسبت دادن همه پرسش ها و تردیدهایشان به او، یک فرهنگ مخفی موازی را در کنار فرهنگ مسلط بشناسانند؛ امکانی برای تجربه جور دیگری بودن، دیدن. همانی که «خیامیات» نام گرفته است. همین اتفاق دارد برای شریعتی می افتد. مدت ها ست و این آخری ها با شتاب بیشتری.