پرده اول: دو سال قبل از انقلاب روزگاری که 25 بهار بی روح بر زندگی ام می گذشت و من در جست وجوی بهاری دلخواه به کوچه پس کوچه های تودرتوی ادبیات سر می زدم و از هر زخم خورده ای نشانی از بهار را می گرفتم، روزگاری که هر زخمی و هر کتابی مرا به چرایی و چگونگی شدن هدایت می کرد و گاه با رویت بهارانی رنگ شده، سوگ خندی بر لبانم می نشست و اشکی در چشمانم، گرچه نان پنج دانگ حس شاعری ام را به دریوزگی کاری برخلاف جهت علاقه و احساسم می برد و بیشترین ساعات روزهایم را می گرفت اما همچنان در جست وجوی پاسخ به این سوال بودم که آیا می شود کسی حقش را گدایی نکند؟ آیا می شود جور دیگر زیست؟ آیا می توان هجوم ملخ ها را در کشتزارهای تب آلود فریاد کرد؟