هنگامی که بالاخره حسین بن علی علیه السلام در برابر سماجت و پافشاری حر قرار گرفت و قیافه اهرمنی جنگ را آشکارا دیدار کرد در برابر یاران آزاده و جانباز خود ایستاد و خطبه ای سوزان و آتشین ایراد فرمود که تا اعماق جان هر انسان زنده و بیدار اثر می گذارد. در آنجا فرمود:... یعنی ای یاران من، می بینید که چگونه بلاو شدت بر ما وارد گردید، همانا راه و رسم روزگار وارونه شد و صورت کریه و زشت آن دیدار گردید و از نیکویی و معروف چیزی به جای نماند مگر بسیار ناچیز و فریبنده و زیستن در این روزگار سخت ناگوار است، آیا نمی نگرید که کس به سوی حق نرود و از باطل روی نگرداند؟! در این روزگار ناچار یک مرد خدا باید طالب مرگ باشد و بدون تردید لقای پروردگار خود را آرزو کند و اکنون من در این شرایط مرگ را جز سعادت و زندگی با ستمگران و ناپاکان را جز ذلت و ننگ نمی بینم.