به صورت ظاهر، این مرگ است که مردمان را می چشد و می بلعد. چرا که سهم مردمان در این معادله، هضم شدن و نابودی است. و حال آنکه خدای متعال در«کل نفس»، گویا حیات و زندگی تازه ای می بیند که انسان با چشیدن مرگ باید به آن برسد. چشیدن، آغاز یک تداوم آتی است. می گویم: گام دوم آن کسی که مرگ را می چشد و آن را می پسندد، کام گرفتن است. این آیه، از شروع یک حیات تازه خبر می دهد. وگرنه خداوند باید به یک بن بست مطرود اشاره می فرمود. و به یک نیستی بی سرانجام. و به یک پایان پوچ. پیر کهنسالی که نای نفس کشیدن ندارد، حالاچیزی به اسم مرگ را می چشد. ما از آن سوی این عالم خبر نداریم. شاید این پیر کهنسال، با مرگ خود، شربتی