مردمان، بسیار میان میراث و تاریخ آمیخته اند. گاهی در میراث جز چیزهایی مانده از روزگاران گذشته نمی بینند. گاهی نیز پا را فراتر گذاشته و هرگونه نگرش به میراث را نمادی از گذشته گرایی/سنت گرایی می دانند. حقیقت اما آن است که تاریخ چیزی است و میراث چیزی دیگر. تاریخ در تعریف کلی دلالت بر فراشد و صیرورت زندگی آدمیان در همه حوزه های سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و اندیشگی دارد. اما میراث آن چیزی است که در بطن تاریخ در یک زمان مشخص از این فراشد تاریخی به جا می ماند؛ برآیند تاریخ یا مانده های تاریخی. این مانده ها یا مادی و ملموس اند (همچون آثار باستانی، کتیبه ها، سنت ها، رسوم و لباس و پوشش ویژه اقوام) یا فکری.