امروزه یک تابلوی تبلیغاتی یا یک تابلوی نصب شده بر سر در مغازه و فروشگاهی به عنوان یک رسانه تلقی می شود، رسانه ای که کارکرد آن کمتر از رسانه های دیگر نیست، اگرچه این رسانه فراگیری و قابلیت رسانه هایی چون روزنامه و تلویزیون را ندارد، اما می تواند یک رسانه دائمی و ثابت تلقی شود که در منظر همه شهروندانی که از یک نقطه خاص عبور می کنند و آمد و شد دارند، نظارت بر وجود چنین رسانه ای بر عهده متولیان امور فرهنگی و متولیان امور شهری است.

گاهی وقت ها وجود چنین رسانه ای علاوه بر ارائه یک محصول خاص، خدمات مورد نیاز، علامتی قابل قبول، فروشگاه، اداره، سازمان و نهادی مورد نظر که مورد جستجوی ماست، می تواند نشانه ای غیرقابل قبول در مبلمان شهری باشد که گاه هویت فرهنگی و دینی ما را زیر سوال می برد.

بسیاری از اوقات صاحبان حرفه ها و اصناف مختلف در یک شهر از قوانین استفاده از واژه ها، تصاویر، رسم الخط فارسی، عدم استفاده از حروف و اسامی بیگانه بی اطلاعند، و با به کارگیری نادرست برخی واژه ها و تصاویر به هویت دینی و فرهنگی ما لطمه می زنند.

تابلو یک رسانه است، چه می خواهد بر سردر یک مکان عمومی یا فروشگاهی نصب شود، چه در میادین و بزرگراه های یک شهر و چه در آزادراه های بین شهری.

این رسانه که گاه بر پیشانی یک خیابان و محله و منطقه ای خودنمایی می کند باید ضمن برخوردار بودن از استانداردهای لازم سخت افزاری، کارکردی در جهت ترویج فرهنگ خودی، توجه به خودکفایی ها، استفاده از بهترین ها و هر آنچه جامعه را به سوی خوبی ها سوق می دهد، داشته باشد.

نباید به خود اجازه دهیم، در هر جا و هر مکان از هر تابلویی با هر شکل و قواره با هر رسم الخطی استفاده کنیم و این چیزی است که متولیان امر باید نسبت به آن حساسیت بیشتری داشته باشند و اجازه ندهند برخی افراد سودجو به هر شکلی که بخواهند هویت فرهنگی جامعه را با تبلیغات کاذب خدشه دار سازند.