درام، شکوهی تمام نشدنی دارد. ممکن است با بهترین نوع اجرای محیطی یا اجرای مبتنی بر حرکت یا با ترکیب غریبی از رقص و مجسمه پا به جهان لذت بخش، جدید و بی بدیلی بگذاریم که سرشار از مفاهیم تازه است و تئاتر را به پیش می برد، این را به جای خود فقط آدم های مرده دوست ندارند اما درام را حلاوت دیگری است و این حلاوت بی دلیل نیست. درام کامل ترین نوع ارتباطی ای است که تئاتر تا به حال برای دعوت مخاطب به خود یافته است و از گذر درام است که توانسته تمام امکانات و ترکیبات خود را در هویت کاملی پیش چشم مخاطب قرار دهد. آنچه تئاتر مدرن ایران را در تاریخ صدساله اش در نمایشنامه نویسی دچار لکنت کرده تبدیل به جریان نشدن