نمایش «سوارکاران» اثر ژاک لوک پاووست از کشور فرانسه، از جمله نمایش های بخش تئاتر خیابانی جشنواره فجر بود که با استقبال تماشاگران روبه رو شد. این نمایش به لحاظ قصه، سرگذشت سه سوارکار ساده و معمولی فرانسوی را مورد بررسی قرار می دهد اما این فقط ظاهر قضیه است زیرا کارگردان می کوشد با اثری که البته ساختار قصه و داستان ندارد، به لحاظ بیان و روایت اثری منعطف و جذاب برای تماشاگر روایت کند. از سوی دیگر، دو موضوع اصلی نقد فرهنگ سوارکاران و بازی های المپیک فوتبال را مورد آسیب شناسی قرار می دهد. اینها مواردی قابل اشاره در متن کارگردان فرانسوی است. با این حال داستان او، ساختار خاصی ندارد و هر بازیگری که از راه می رسد، به قصه می پیوندد و بازی او شروع می شود. از این رو می توان اثر یادشده را نمایشی بازیگرمحور دانست که چندان به قصه و داستان کلاسیک متکی نیست. این نمایش درباره فرهنگ فرانسوی هاست و تیپ های شخصیتی را با طنز و تمسخر نقد می کند. سه شخصیت در این نمایش وجود دارد؛ پادشاه یا مردی که مغرور و قدرتمند است. شخصیت دوم مغرور، بداخلاق و نامهربان است، شخصیتی غیرانعطاف پذیردارد و مقرراتی و منظم خود را نشان می دهد. سومین شخصیت، شخصیت دلقک است. او رفتارهای کمدی و شخصیت ابلهانه ای دارد. نمایش دارای ویژگی های کمدی های کلاسیک است. در پایان نمایش هم اسب ها و هم سوارکاران فیگورهای باورنکردنی به خود می گیرند. این فیگورها فضای انیمیشن گونه دارد. فیگورها دیدگاه های روانشناسانه ای دارد تا مخاطب با دیدن نمایش به کودکی خود بازگردد. یک نوع بازگشت کودکی برای کم شدن فشارهای زندگی اجتماعی. سبک نمایش تلفیقی از ویژگی های انیمیشن و سوررئالیسم شکل می گیرد. نمایش عروسکی با اسب های بزرگ است. سوارکاران سعی می کنند رفتارهای فرانسوی ها را متظاهرانه نشان دهند و یک نقد اجتماعی بر رفتارهای فرانسوی هاست. سوارکاران در فرانسه افراد متمول هستند در حالی که شخصیت های این نمایش ثروتمند نیستند و همین مسئله باعث ایجاد طنز می شود. از سوی دیگر علت نامگذاری نام نمایش در ایجاد تضاد موثر است.