برخی فیلم های جشنواره بین المللی فیلم فجر داستان عده ای آدم است که هیچ ارتباطی به هم ندارند و هیچ معنایی از اتفاقاتی که برایشان می افتد ایجاد نمی شود و هیچ کدام از تکنیک های سینمایی که فیلمساز به کار می برد کارکردی در کلیت داستان پیدا نمی کنند و خیلی هیچ های دیگر. اما فیلم «میگرن» فیلم سرگرم کننده ای است و احتمالا همه تماشاگران را راضی از سالن بیرون می فرستد. حداقل چند صحنه خوب دارد که باید به کل آن ببخشی. بازی فوق العاده جذاب گوهر خیراندیش و دو رابطه محکم (اما بی نتیجه معنایی) که بین دو مادر و دختر پیر و جوان ایجاد کرده است و تعدادی نمای خوب و با معنا از لحاظ تکنیکی تنها نکات مثبت فیلم «میگرن» هستند. مانلی شجاعی فرد کارگردان جوان میگرن نخستین فیلم بلند خود را ساخته است و طبیعتا مثل اکثر فیلم اولی ها در ساخت این فیلم عجله کرده است. عجله به این معنا که باید بیشتر فکر و مشورت می کرد تا فیلمش به انسجام و نتیجه نهایی برسد. این فیلم قرار است سه داستان اپیزودیک را تعریف کند اما این سه اپیزود به صورت موازی با هم روایت می شوند و بدون هیچ نقطه تلاقی با یکدیگر به پایان نامعلومی می رسند. از ابتدا تا انتهای فیلم تماشاگر منتظر است تا ارتباطی بین این سه داستان ببیند، یا این سه داستان با هم برخورد کنند، حادثه مهمی که منتظرش هستیم روی دهد و گره ها گشوده شوند اما خبری نیست. از منظر فیلمنامه نویسی «میگرن» در یک سوم ابتدایی فیلمنامه گیر کرده و تا پایان در همان یک سوم می ماند. حداقل اگر سه داستان را اپیزودیک روایت می کرد انتظار تلاقی داستان ها ایجاد نمی شد و عیب فیلم منهای تکنیک های بی کارکرد تنها در بی نتیجه بودن داستان ها می ماند.