موسیقی ایرانی و اجرای آن، بر دو رکن مهم مطالب موسیقی و آنچه نواخته می شود و رکن دیگر چگونگی اجرای آن و شیوه نواختن سازهای ماست. سرچشمه این دو رکن در اجرای موسیقی با ساز ملی ما تار نورعلی خان برومند، دانشمند موسیقی ایرانی و راوی و تدوین کننده ردیف و علی اکبر خان شهنازی، شاخص نوازندگی تار با پشتوانه یک قرن دانش شیوه نوازندگی تار هستند. آنچه از حاصل این دو رکن استوار موسیقی ایرانی باقی مانده است تنها چند تن از موسیقیدانانی هستند که در حال حاضر هر کدام یکی از ستون های فرهنگ موسیقی ما هستند. بدون شک نوازندگانی که نتوانسته اند از محضر این دو استاد برجسته - به هر دلیل- استفاده کنند توانایی کشیدن بار سنگین موسیقی کلاسیک ایرانی را نداشته اند.

یکی از بازماندگان شاخص این دو پایه موسیقی ایرانی جناب داریوش طلایی هستند که خوشبختانه اکنون که در آستانه 60 سالگی اند، توانسته اند علاوه بر قدرت نوازندگی تام، دانش و تئوری موسیقی ایرانی را توام داشته و موجبات انتقال فرهنگ شفاهی موسیقی ما را به نسل جوان فراهم کرده اند.اما اینکه چرا ترجیح دارد که او را به جای «استاد» داریوش طلایی، آقای داریوش طلایی بنامیم، این است که در حال حاضر موسیقی ایرانی دارای «استادان» بسیاری است! اما آنچه به راستی لازم دارد، «آقا» به معنی دقیق کلمه است که آقای داریوش طلایی به راستی واجد چنین شرایط و صفاتی ا ست.

*سازنده ساز و نوازنده سه تار