جای هیچ حرفی نیست... انگار هیچ کس حرفی برای گفتن ندارد... همه حضور دارند و حضورشان بیانگر همه چیز و هیچ چیز است. روزگاری که انسان نخستین لب به سخن گشود به این نکته نیندیشید که روزی زبان تنها سوءتفاهمی بیش باشد. ما خود را بیان می کنیم یا جهان پیرامون خود را؟ شاید پاسخ ساده چنین باشد که کلام ما، تصورات و اندیشه های ما از پدیده ها و توهمی درباره حقیقت جهان ما باشد. حال جهانی را تصور کنیم که در آن کلامی نیست و ما قادر به سخنوری نباشیم! تنها رفتارهای ما در پرسپکتیو زمان و مکان بیانگر حقیقت واقعیت ها باشد. تصور چنین جهانی سخت و دور از ذهن به نظر می آید اما تئاتر و نمایش چنین جهانی را ممکن می کند.