برای چنین عنوانی بهترین مطلع سخن این بیت حافظ است که می گوید:

«با دل خونین لب خندان بیاور همچو جام

نی گرت زخمی رسد آیی چو چنگ اندر خروش»

چنین دیدگاه ارزنده ای از این شاعر بزرگ که می گوید: هر چه دارم همه از دولت قرآن دارم، شگفت نیست. این دیدگاه کسی است که می داند به دنبال هر سختی گشایشی در کار است و شادی او شادی سطحی ناشی از رسیدن به خواسته های جسمانی و نفسانی نیست. اندوه او در اثر کمبودهای مادی نیست، ناشی از این است که دیگران از خدا بجز خود او چه می طلبند.

گویا این بیت عصاره همه دانش مثبت اندیشی در روانشناسی است، او به تغییر شناخت از زندگی توصیه می کند.

او می گوید آنان که دچار غم و اندوه بوده اند معنای شادمانی و اهمیت آن را بیش از هر کس می دانند و از این رو برای شادی دیگران می کوشند.

شادی و رضایت از زندگی جزو معیارهای سلامت است اما این دو ناشی از امکانات مادی و پیرایه ها و زیورهای زندگی نیست بلکه از این احساس برمی خیزد که من باتوجه به آنچه هستم و شرایطی که دارم وظیفه خود را به خوبی انجام می دهم و امیدوارم این تلاش موجب رضایت و شادمانی دیگران و پذیرش توسط خداوند

شود.