320 گروه تئاتر خیابانی طی 3000 اجرا، خون تازه ای در رگ های هنرهای نمایشی به جریان انداختند. در جشنواره تئاتر فجر هم دیدیم که بار مخاطب سازی، ارتباط با اقشار مردمی و عابران و رهگذران خیابانی و روانه کردن دریای مخاطبان به سوی تئاتر شهر همواره بر دوش تئاتر خیابانی بود.

این نمایش ها در به دست آوردن چنین موفقیتی 2 راهکار اساسی را دنبال کرده اند. اول استفاده از تم بومی است؛ مضامین اجتماعی و اقتصادی، فرهنگی، آسیب شناسی مشکلات و معضلات شهری، نقد ضدهنجارهای اجتماعی از جمله اعتیاد، مضرات سیگار و دخانیات و... از مهم ترین سوژه های تئاتر خیابانی در یکی دو سال اخیر بوده است. این مباحث به دلیل سادگی و سهولت، چاشنی طنز نهفته در داستان های اجتماعی و نزدیکی به زندگی عامه مردم با بیشترین اقبال روبه رو شده است. اما عامل دوم موفقیت تئاتر خیابانی به استفاده از تکنیک های پیشرفته تئاتر دنیا شکل قصه پردازی متفاوت، جریان سیال ذهن، استفاده از تخیل قوی و نیرومند، خلق فضاهای سوررئالیستی در عین روایت رئال واقع گرا و... برمی گردد. کارگردانان تئاتر خیابانی در این زمینه موفقیت های فراوانی را کسب کرده اند، آثار شاخصی را خلق کرده و نگاه صدها هزارتماشاگر را به سوی میادین و محیط های اجرای تئاتر خیابانی فراخوانده اند.