گوشه اتاق نشسته بود و به جای خالی او نگاه می کرد. به یاد روزهایی افتاد که خسته به خانه می آمد و در هیاهوی زندگی مهر و عاطفه را گم می کرد. به یاد لحظه هایی که با بی رحمی فریاد می زد و چون توان مقابله با مشکلات و آنهایی که به او زور می گفتند را نداشت، می افتاد به جان پسرش.

میلاد بچه پر سر و صدایی بود. برخلاف بچه های دیگرش کمتر گوش به حرف می داد. کمتر با پدر جوش می خورد و خیره سری می کرد. برای همین دست پدر به روی او باز شده بود. هر جا که کم می آورد، هر وقت که خسته می شد، هر وقت که عصبی بود، به طرف میلاد حمله ور می شد و با تمام وجود خشم و نفرتش را بر وجود کوچک او خالی می کرد.