درتاریخ ادبیات ایران از دوره های باستانی، میانی و نو با نمونه هایی از ادبیات روایی روبه رو هستیم. ادبیات داستانی که از انواع محبوب و مردم پسند ادبی است، گونه ای که از گذشته های دور تا به امروز دوستداران خود را داشته و در آینده هم خواهد داشت.

حال دراین میان رمان گونه ای نو از ادبیات داستانی به شمار می آید که بر وسعت قلمروی تاریخ ادبیات ما افزوده است. بی اغراق شاید بتوان گفت که رمان همانند زندگی متحول، متغیر و گوناگون و به عبارت ساده تر نزدیک ترین نوع ادبی به زندگی بشر است. رمان توان طرح و ضبط و انعکاس پریشانی ها و آشفتگی های حیات بشری انسان را دارا و کاملا مبتنی بر تجربه گرایی است.

رمان پیشگویی هم می کند و تجارب اجتماعی را درقالب جدیدی از ادبیات بازگو می کند. نمایندگان طبقات مختلف اجتماعی با تنوع زبان، شیوه ها، دیدگاه ها و منافع و مطالب ویژه خود را وارد قلمرو رمان می کنند. در رمان زبان نوشتار و گفتار در هم آمیخته و موجب ترانش زبان می شود.

رفتار، کردار و اخلاق جمعی در رمان مجالی برای بروز پیدا می کند؛ به همین جهت این گونه ادبی طرفداران بسیاری دارد.