بهار را گفتن و شنفتن، آسان نیست. بهار-علیه السلام- را «سلام» گفتن و شنفتن، تشنگی می خواهد و سوختگی. گیاه از عطش سوخته، چگونه قد می کشد باران را؟ بهار را سلام گفتن و شنفتن، چنان اشتیاقی می خواهد. تشنه و جگر سوخته نبودیم اگر که بی شمار بهار، بی سلام و علیک، آمد و رفت. تشنه نبودیم اگر فقط در زیبایی بهاران غوطه خوردیم و به کاهلی گذشتیم. حکایت باران و بهاران، حکایت بغض شکسته و نشکسته بشر است. هر بهار، تازه می کند داغ شوریدگان را چنان که حافظ سرود «بی تو ای سرو روان با گل و گلشن چه کنم- زلف سنبل چه کشم، عارض سوسن چه کنم». و چندان که روح خدا- رضوان الله تعالی علیه- فرمود: