در افسانه های یونانی آمده است که «پاندورا»، نخستین زنی بود که آفریده شد و خدایان صندوقچه ای به او سپردند که در آن همه بلایا، غم ها، شومی ها و مصیبت ها محبوس بود. می گویند «پاندورا» یک روز از سر کنجکاوی جعبه را باز کرد و مصیبت ها و غم ها از آن بیرون آمدند که تا ابدیت دامنگیر انسان ها شوند. «پاندورا» وقتی به اشتباه خود پی برد، صندوقچه را بست، اما دیگر دیر شده بود و تنها «امید » در جعبه باقی ماند که مایه آرامش و تسلای نوع بشر باشد. امید، یک احساس است، احساسی در مقابل ناامیدی و یاس که باور دستیابی به نتایج مثبت در پس رویدادها و حوادث زندگی را در ما برمی انگیزد. امید، احساسی است که به ما می گوید