هرگونه کوشش برای پیوند زدن نقاط عطف ادبیات مدرن (چه ایران و چه جهان) با نقد تاریخ اسطوره ای زبان خویش محکوم به شکست است، چراکه تنها با امر مدرن است که تاریخ آغاز می شود؛ بنابراین بوف کور هدایت برخاسته از هیچ گونه حرکت درونی تاریخ ادبیات ایران یا هرگونه تاریخی از این دست نیست. لیکن به مانند هر امر فرهنگی، کوششی برای نمادینه کردن ترومای بنیادی است. این تلاش برای نمادینه کردن تروما در بوف کور از تلاقی رسانه های هنری مختلف کمک می گیرد. در نقاشی ایرانی، ما با «بیرون ناب» روبه روییم، حتی در نقاشی فضاهای درونی نه با نقاشی که با تصویر یک نمایش روبه روییم؛ زیرا به علت فقدان پرسپکتیو کلیت تصویر خود را