شروع سال 91 شوکی سنگین برای سینمای ایران به همراه داشت؛ شوکی که نه برای از دست دادن یک عزیز هنرمند و نه برای بستن در یک تشکل صنفی 29 شاخه و پنج هزار نفره و نه برای جایزه ای، فروشی خوب یا افتخاری بزرگ بود؛ یک شوک از جنس پذیرش این واقعیت که سیر نزولی از دست دادن استقلال سینما جدی است و روزهایی به این عرصه بازمی گردد که تصمیم گیری ها در مورد آن خارج از فضای معاونت سینمایی و اداره های مربوط به آن صورت می گرفت و هرچه مدیران پیشین و قدرتمند سینما و در کنار آن اصناف سینمایی برای استقلال و نمایش توان خود کاشته بودند با تلاش گروهی برای تعریف دوباره همه چیز در سینما و اغلب نقب زدن به گذشته هایی که نه تجربه ای بود و نه اندوخته ای قوی به راحتی در کف خیابان ها و پشت میکروفن ها از ریشه و بن زده شد و حصار محافظ سینما از بین رفت تا سینمایی ها با شوکی جدی و نگران کننده مواجه شوند.