نشسته ام بر بالابلندای دیوار ستبر مدرسه. از این بالاچیزها را بهتر می شود دید. نسیم خنک بهاری در مو هایم می پیچد. بلند می شوم و کش و قوسی به تنم می دهم. از سر گوش ها تا ته دمم را کش می دهم. یک خمیازه جانانه که دندان های نیش موش خوری ام هم بیرون می افتد. دندان هایی که سال هاست، در این تهران خراب شده، تنها کاری که نمی کنند موش خوری است. باید دعا کنیم موش ها ما را نخورند.

معلوم نیست این موش های خونخوار از کی و کجا بر سر ما نازل شدند. موش هست هیکلش دوبرابر گربه نره. بدن سازی می رود. به درد شرخری می خورد، به درد نقش منفی فیلم ها. عکس بده جنازه بگیر. جدیدا مد شده بعضی شان شاپو و کت مخملی می پوشند.