گروه ادب و هنر| احتمالازمانی که حسین فرحبخش صحنه پایین کشیدن فیلم «برزخی ها» (ایرج قادری) از سردر سینماها را برای فیلم «زندگی خصوصی» کارگردانی می کرد، به ذهنش هم خطور نمی کرد این اتفاق برای فیلم خودش «زندگی خصوصی» رخ دهد. بیش از 30 سال از آن روزها گذشته و ظاهرا باید قواعد و قوانین فرهنگی و هنری از ثبات و قوام لازم برخوردار باشند که وقتی فیلمی با مجوز اکران وزارت ارشاد روی پرده می رود، با خواست انصار حزب الله از سردر سینما پایین کشیده نشود و پوسترهای فیلم ها در سطح شهر تکه تکه نشوند. احتمالازمانی که سعید سهیلی پروانه ساخت فیلمی با موضوع «گشت ارشاد» را در دست داشت و فیلمش به بخش مسابقه جشنواره فیلم فجر راه پیدا کرد، به ذهنش هم خطور نمی کرد که نه تنها جوانانی که روی سرشان عینک می گذارند که حتی کسانی که از وضعیت آنها فیلم می سازند نیز جریمه می شوند و حتی اگر پرفروش ترین فیلم هم باشند تضمینی ندارند که فیلم شان روی پرده بماند. امروز اما روز رفتن دو فیلم جنجالی اکران نوروز است، هرچند مدیران دولتی سینمای ایران از جمله علیرضا سجادپور، رییس اداره کل نظارت و ارزشیابی، گفته فیلم ها توقیف نشده اند ولی حبیب کاوش، سخنگوی شورای صنفی نمایش از توقیفی تلویحی خبر می دهد، اما در اصل قضیه تغییری رخ نمی دهد. دو فیلم جریان اصلی سینمای ایران با وجود برخورداری از مجوزهای قانونی در محاق قرار گرفتند و حذف شدند و هنوز پس از گذشت 30 سال از روزهای ناآرام اوایل انقلاب اسلامی هنوز سهل ترین کار ممکن، پایین کشیدن فیلم ها از سینما و به عبارتی حذف فیزیکی است اما سینما فقط روی نوارهای سلولویید و پرده سینما نیست. اصل قضیه تماشاگران هستند که رو به روی پرده نشسته اند. گفت وگوهای پیش رو با دو کارگردان و تهیه کننده تثبیت شده سینمای ایران پس از انقلاب اسلامی است که حتی فیلم های آنها نیز از حاشیه امنیتی برخوردار نبود. حال حسین فرحبخش و سعید سهیلی روایت شان را از وقایع فیلم های جنجالی شان بازمی گویند.